Wij werken met tientallen ambtenaren heel hard om deze blog tot een groot succes te maken. Het kan echter zijn dat er desondanks toch onvoldoende nieuwe blogs zullen verschijnen of dat deze van matige kwaliteit zijn. Voor opmerkingen daarover verwijzen wij naar de klachtenprocedure. Helaas is deze nog niet beschikbaar. De ontwikkeling hiervan zit in onze scope en staat hoog op de prioriteitenlijst.
Wij hebben u, collega ambtenaren, nodig om de door u aangeleverde geestige anekdotes of geheel verzonnen ambtelijke verhalen op onze website te plaatsen. Uw hulp is algemeen gebruikelijk, maar helaas niet afdwingbaar. Dus een vriendelijk doch dringend verzoek aan deze oproep gehoor te geven.
In aanvulling en ter inleiding zou hier een integrale tekst over cultuurverandering geplaatst worden. Helaas is de aangewezen collega langdurig met ziekteverlof. Er zullen daarom op korte termijn een aantal projectgroepen starten om te vergaderen over een oplossing voor deze problematische uitdaging. U mag rekenen op een geheel verantwoord beleidsstuk.
Om als ambtenaar serieus genomen te kunnen worden moet je natuurlijk goed weten wanneer je een nota moet schrijven. Of een notitie. Of een memo. Tot op heden had ik er geen notie van welk type verslag ik wanneer zou kunnen toepassen voor aantekeningen. Denk nu niet dat het slechts
Iedereen kent het wel; het verlaten van een team of afdeling vanwege doorstroom, herstructurering, pensionering, of anderszins. En dan moet er afscheid worden genomen van gewaardeerde collega’s. Dit keer viel mij in om op Kierkegaardiaanse wijze afscheid te nemen. En daar heb ik me van te voren al lekker aan kunnen
Ik hoorde van een collega die het emotioneel zwaar heeft. Het verdriet overvalt haar soms en raakt dan geëmotioneerd tijdens het werk. Een andere collega had haar hier op aangesproken
Op een laaggelegen plaats aan zee lag het idyllische en welvarende dorp. De dorpelingen hadden het goed en vermaakten zich met brood en spelen. Tot er op zekere dag donkere
‘De wereld staat in brand en ik sta mij te warmen‘, zo schreef ik eens. Maar na een gesprek op een feestje een tijd geleden kwam ik er achter dat
Het einde van een zin Zit hem in de staart. Met name nog de punt. Ik troost mij met een enter, Waar het horizontale einde Verticaal vervolgd.
In een vorig blog schreef ik over ethisch handelen, vandaag kom ik tot de conclusie dat het (minstens) onderdeel moet zijn van een tweeluik. Eerder liep ik aan tegen legalisme;
