Sinds kort is de nieuwe cd van Sufjan Stevens beschikbaar: Carrie & Lowell. 
Ik kan niet anders dan hier een berichtje van maken, want wat een prachtig, persoonlijk, intens, kwetsbaar en intiem album. Zonder het bombastische van de arrangementen welke hij op andere albums kan gebruiken, of de fijne ballads, is hier een meer puur geluid. Niet alleen de muziek of de stem, maar ook de scherpe teksten. Het snijd messcherp door je heen. Het gefluister van engelen zoals ik ergens las.¹
Het album is autobiografisch en draagt de namen van de moeder (Carrie) en stiefvader (Lowell) van Stevens. Carrie, bekend met schizofrenie, drugsgebruik en een bipolaire stoornis, verliet hem toen hij 1 jaar oud was, en na terugkeer later nog meermaals (‘when I was three, three maybe four, she left us at that video store’ zingt hij op ‘Should Have Known Better’). Zijn stiefvader, die vijf jaar met zijn moeder getrouwd was, speelde een belangrijke rol in het leven van Stevens. In 2012 komt Carrie te overlijden aan darmkanker. Hierop volgt dit album wat gaat over schuldgevoel, eenzaamheid, verdriet, pijn, dood. Een uitgebreide review in het Engels vind je hier.
Het album is niet typisch christelijk te noemen, al zijn er genoeg elementen van het geloof en de geloofsworsteling van Sufjan in te vinden. De naakte realiteit in de teksten vormen samen met de muziek een geheel voor de intieme kwetsbaarheid die het hele album doorademt. Het is een nieuwe parel van Stevens die ook een sleutel blijkt tot meer inzicht in de lyrics van eerdere albums en is het beluisteren meer dan waard.
Voetnoten:
1. Zie http://www.kindamuzik.net/recensie/sufjan-stevens/carrie-lowell/25824/