Gisteren had ik een gesprek met een collega over ‘de eeuwigheid’, het hiernamaals zogezegd. Hij sprak het vermoeden uit dat het leven stopt na de dood. Ik gaf aan dat dit mij een vreselijke gedachte lijkt, een benadrukking van de zinloosheid van een leven zonder God (als het leven niet bedoeld is en spontaan is ontstaan heeft het geen intrinsieke ‘zin’). Hierop gaf mijn collega aan dat een eeuwig leven nu ook niet echt aantrekkelijk lijkt. Dat moet wel ontaarden in verveling en dan ook nog eens heeeel lang…
Daar ik deze gedachte vaker tegenkom dacht ik het hier eens kort te bespreken. Je zou deze gedachte kunnen vergelijken met het verlangen naar je lievelings koekje. Bijvoorbeeld chocolade koekjes…
Chocolade koekjes
De gedachte is dan ongeveer als volgt: je bent gek op chocolade koekjes. En zolang als je deze met enige (on)regelmatigheid eet, blijf je naar deze momenten uitkijken. Maar stel dat vanaf vandaag alleen nog maar chocolade koekjes op het menu staan, en bij de koffie, en als tussendoortje.. Dan ben je dat binnen 2 dagen vreselijk zat. Dat is het beeld wat je kunt hebben bij de hemel.
Maar, het lijkt mij niet zo moeilijk voor te stellen dat als God bestaat, en Hij een perfect, heilig en algoed wezen is, het daar goed vertoeven zal zijn. Ten tweede berust het op een misvatting; de hemel is een tijdelijke plaats voor de doden. Gods doel is namelijk een nieuwe (fysieke) wereld wat zijn aanvang neemt met de opstanding van Jezus. Maar laten we voor nu uitgaan dat bij de opmerking de nadruk ligt op het eeuwigdurende karakter.
Dat we samen met God in Zijn Koninkrijk leven wil niet zeggen dat ook al je verlangens vervuld zullen zijn. Wij zijn, ook dan nog, creaties en niet de creator zelf. Dat er in de hemel geen tranen zullen zijn, sluit niet uit dat er hartstocht, passie en verlangen zal zijn. Dat je niet verlangt naar een ontbrekend iets, zoals op aarde, of naar de perfectie van iets, in plaats van de imperfectie, klinkt aannemelijk. Maar dat er een begrip komt van andere dimensies, een instant begrijpen, en dat daarin verdieping mogelijk is, lijkt me zeker mogelijk.
Verlangen
Het volgende (onvolledig beeld), geeft een illustratie hiervan: Het is alsof je dorstig bent en water kunt drinken. Maar de dorst blijft, dus is het verlangen naar water ook blijvend. Zo kan verlangen dus aanwezig blijven, ook als dit over een langere tijdspanne en toch om hetzelfde ingredient gaat. Dit beeld gaat echter mank doordat het gaat over iets wat onbreekt (vocht) en opgevuld wordt. In de hemel is alles aanwezig (zul je niets tekort komen) en zul je dus geen dorst lijden.
Een volgend beeld is daarom al beter: Je hebt zojuist een prachtige opleiding voltooid en bent opgebouwd met nieuwe kennis. Dit heeft echter niet je ‘dorst gelest’, maar een verlangen opgeroepen tot meer, andere of specifiekere kennis. Dit beeld geeft al accurater weer wat ik bedoelde. Toch is dit beeld ook nog onvolledig omdat het iets toevoegd (kennis) wat niet noodzakelijk is.
Het laatste beeld wat ik wil gebruiken is het beeld van het huwelijk. Dit is ook een beeld wat in de Bijbel gebruikt word. In het hiernamaals kom de Kerk tot haar uiteindelijke bestemming en doel: de samenvoeging met Jezus. Jezus als bruidegom, wij als Zijn bruid. Met dit huwelijk is er iets nieuws ontstaan wat vanaf het allereerste begin al bedoeld is om te zijn. En in dat nieuwe zijn, waar individualiteit en identiteit blijven bestaan naast collectiviteit en eenheid, is een verlangen dat niet alleen noodzakelijk is (het verlangen van man en vrouw om één te zijn bijvoorbeeld) maar waar ook een eeuwig verlangen is (het kan doorgroeien zonder einde). Een verlangen wat opbouwt, versterkt, produceert, creëert, en dingen waar ik zelfs niet over kan dromen.
Het derde en laatste punt wat ik wil maken is dat in een leven in Gods directe bijzijn veel aardse begrippen vervallen. Bijvoorbeeld ons begrip van tijd is bij God totaal irrelevant en afwezig. Het idee dat je je na een bepaalde tijd zult gaan vervelen is dus slechts een idee vanuit tijdsperspectief. Evenals het idee dat een eeuwigheid lang duurt. Zonder tijd slaat eeuwigheid op ‘altijd’ of ‘nooit’, ‘aan’ of ‘uit’.
Dusss?
Conclusie is wat mij betreft dat de eeuwigheid dus geenszins lang duurt of saai zou kunnen zijn of worden. De Schepper van het leven, waar op aarde door de mens verval, degeneratie en zonde hoogtij vieren, heeft daarmee en doorheen een hoger plan. Het aardse om het hemelse te bereiken.