Onlangs verscheen het gedichtje U was al daar. Daarop ontving ik een reactie van Rob de Jong. Hier het vervolg op de reactie ‘De hemel verdween’. Lees hier alles: Een kleine polemiek.
Hallo Erwin,
Het woordje ‘polemiek’ is te sterk. Ik zoek geen strijd met woorden, maar juist verbinding, bemoediging, aanmoediging. Zo is de ‘Dwingende hand die tot de orde roept‘ te scherp gesteld (maar dit zeg je met een knipoog).
Je schrijft: ‘Het letterlijke op nieuwe wijze presenteren…… en er beweging tot stand komt……. maar daar mag het niet blijven wil het tot beweging komen’.
Maar heeeee…. jouw gedichtje bracht mij juist in beweging, zoals sommige klassieke muziek mij in beweging kan brengen. Zoals de berijmde psalmen mij bewegen door tekst (letterlijk) en muziek (poëzie)!
‘Niet meer om begrijpen, maar weten. Niet om kennis maar wijsheid’.
Welke wijsheid? Dat ik, jij, wij bewogen worden door de Heilige Geest, de Ruach (= adem), dat is de ‘verdiepende ademing’, om het met jouw woorden te zeggen. Gods levenbrengende adem! Niet tot kennis alleen, maar ook en juist tot een vast vertrouwen! Jij noemt dat zo mooi: ‘Het is Gods weg naar binnen’.
En komt God binnen, dan komt de hemel binnen! Het ‘hemelse potje’ ben je zelf. De hemel is juist niet verdwenen, maar dichterbij!
Rob
Ha Rob!
Op het moment lees ik OF/OF, wat een briefwisseling is tussen twee onbekende schrijvers, die beiden Kierkegaard blijken te zijn. Zo is het hier ook een beetje. Mijn reactie is een ‘epische strijd’ met veel te scherpe en grote woorden. Het wil een lans breken voor verwondering, grotere dromen, visioenen. Theologische ontleding geeft een raamwerk. En door een raam kun je naar buiten kijken, of licht binnen laten. Het is een werktuig, geen doel.
Mijn reactie is – niet in klassieke zin, maar toch in zekere zin – ironisch. Niet door de spot te drijven, maar door de schromelijke overdrijving. Ik kan tenslotte inhoudelijk aansluiten bij de eerste reactie. Maar in de kern van de repliek blijkt toch waarheid verborgen.
Het is dan ook een vooropgezette polemiek. Een vriendschappelijke oefening in verdiepend begrijpen, zo je wil. Het wil bijna een richtlijn op ritme zijn; een volgend gedicht. Een beweging van elkaar versterkende gedachten, die in de wrijving en het schuren nieuwe energie vormt. Ik krijg er in ieder geval zélf nieuwe energie en een rijk innerlijk leven van.
Ik schreef ‘Stop de hemel in een potje, en de hemel blijkt verdwenen‘, jij schrijft ‘Het hemelse potje ben je zelf. De hemel is juist niet verdwenen, maar dichterbij!‘ En dan blijkt de cirkel rond, want we zijn aangeland in Gods stad: Jehova-Shamah (Ezechiël 48:35), waar God altijd nabij is. Het laatste vers van het visioen wil ook de afsluiting van het gedicht zijn.