Dit is deel II in een blogserie over de huidige seksuele revolutie
Twee geslachten, of meer?
Binnen de huidige seksuele revolutie speelt de oproep tot het afschaffen van de ‘dwingende norm van het binaire geslachtssysteem’. Ofwel: er ligt een claim dat er meer is dan de twee ‘klassieke’ geslachten: een man en een vrouw. Maar voordat we dieper op die claim kunnen ingaan moeten we duidelijk hebben waar men het precies over heeft. Er wordt namelijk onderscheid gemaakt tussen seksuele oriëntatie, geslacht en gender.
Seks, sekse en gender
Het onderscheid tussen seksuele oriëntatie, geslacht en gender is relatief nieuw en is met name sinds Judith Butler door nieuw-feministen gepopulariseerd en tot politieke agendapunt gemaakt.
- Sekse: dat is van oudsher het onderscheid tussen man en vrouw. Dat hier culturele en historische variaties bestaan in wat als meer masculien (mannelijk) danwel feminien (vrouwelijk) kan worden beschouwd is evident. Dit zijn eveneens deels sociale conventies (sociale afspraken over rolverdeling). Maar deze variaties heffen de tweegeslachtelijkheid niet op. Daar kom ik later op terug.
- Seksuele oriëntatie: ook bekend onder de term ‘seksuele geaardheid’; betreft de seksuele voorkeur van het individu. Hieronder vallen hetero- (man-vrouw), homo-/lesbo- (aangetrokken tot hetzelfde geslacht), a- (niet aangetrokken tot anderen) en bi-seksuele (aangetrokken tot beide geslachten) relaties. Er is hiernaast echter nog een lijst aan seksuele voorkeuren, waarvan een deel seksuele afwijkingen (kunnen) zijn (parafilie in de DSM-V).
- Genderidentiteit: dit is de identiteit die los van iemands geslacht en seksuele voorkeur, iemands persoonlijke voorkeur is van zijn/haar/het sekse. Je kunt je als man ervaren in een mannenlichaam (cis-gender), maar je kunt je ook als vrouw ervaren in een mannenlichaam (transgender). Waar men in 2016 nog begon met 31 genderidentiteiten zijn er inmiddels lijsten met honderden verschillende genderidentiteiten. Er zijn er zelfs die beweren dat ieder mens een eigen identiteit heeft en er dus net zoveel genderidentiteiten als mensen zijn.
Maar waarom is dit onderscheid nu eigenlijk gemaakt en doet het er toe? Laten we eens verder kijken.
Lichamelijke en biologische aspecten
Om te weten waarover we praten als het sekse betreft kunnen we om te beginnen onderscheid maken in biologisch geslacht. Dat wil zeggen: hoe iemand er lichamelijk uitziet en hoe het lichaam is opgebouwd. In natuurwetenschappelijk en medisch opzicht kunnen we onderscheid maken tussen een mannelijk en een vrouwelijk lichaam. Je hebt natuurlijk de verschillende uiterlijke kenmerken; met vormen, lengte, spieren en geslachtsorganen. Verschillende interesses, en niet te vergeten de fysieke mogelijkheid van vrouwen om kinderen te krijgen en borstvoeding te geven. Daarnaast is er verschil in de hormoonhuishouding en de geslachtschromosomen X en Y. Waarbij XY een man is, XX een vrouw.
Intersekse
Slechts een buitengewoon klein percentage (afhankelijk van de definitie), maar in ieder geval minder dan 0.5% van de bevolking, valt buiten dit harde onderscheid tussen man en vrouw. Deze groep betreft mensen die zich kenmerken door intersekse; al lijkt dat al een filosofisch-politiek geladen woord.(1) Medici gebruiken voor intersekse de afkorting DSD (Disorders of Sex Development). Maar ook binnen deze groep identificeren de meesten zich als man óf vrouw, aldus dit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (2014).
Uit laatst genoemde onderzoek blijkt ook dat het grootste deel van deze groep weinig verbinding ziet met de LHBT gemeenschap omdat het bij hen niet gaat om een seksuele oriëntatie en genderidentiteit. Het lijkt er op dat een verbinding tussen een somatisch/medische aandoening en een psychische component (niet geheel verassend) dan ook vooral als lobby vanuit het nieuw-feminisme vandaan komt.(2)
Het geslachtsspectrum
Is er dus meer dan een mannelijke of vrouwelijke sekse? Biologisch gezien is dit een keiharde en objectieve: ‘Nee’. Er zijn enkel variaties die een afwijking op de standaard zijn. Dit betreft zoals gezegd een heel klein percentage van de bevolking, waarbij men zichzelf in de meeste gevallen alsnog onder de categorie man of vrouw schaart.
Men spreekt vanuit genderstudies tegenwoordig echter toch van een ‘geslachtsspectrum’ in plaats van de twee geslachten. Dat wil zeggen dat het een schaal is, waar aan het ene uiteinde ‘man’ staat en aan het andere einde ‘vrouw’. Daartussen liggen dat alle variaties tussen deze biologische twee. Dit wordt door de natuurwetenschappen, bio-genetica en evolutie-psychologie duidelijk weersproken. Ik heb het hier duidelijk niet over het (psychologische) genderspectrum met genderidentiteiten, waar ook de twee uitersten een man en vrouw zijn. Hier ga ik in een volgend blog op in.
De maakbaarheid van het nieuw-feminsime
Maar, maakt het uit of er nu enkel mannen en vrouwen bestaan, of juist een heel spectrum aan geslachten? Ja, dat maakt uit. Er zit een sociaal-constructieve ideologie achter waarbij men stelt, vanuit sociale (‘zachte’) wetenschappen, dat welk geslacht iemand heeft een kwestie van willekeurige, subjectieve besluitvorming is (Kuby). Man- en vrouw-zijn is aangeleerd, aldus hen. Hier zit de gedachte dat men geboren wordt als ‘onbeschreven blad’, en alle verschillen tussen mensen aangeleerd zijn. Deze filosofische hypothese is een dwingende doctrine waarbij geen discussie mogelijk is. En makkelijk te beïnvloeden, zoals zelfs een linkse krant als de Volkskrant weet toe te geven. En dat is een groter risico bij sociale wetenschap, zoals genderstudies. Er komt simpelweg meer interpretatie, meer bloemrijk taalgebruik en minder statistisch harde gegevens bij kijken (al hoeft dat volgens Gad Saad niet noodzakelijkerwijs zo te zijn).
Deze ideologie leidt tot het afschaffen van ‘papa’ en ‘mama’, wil genderneutrale opvoedingen, ‘bevrijding’ van het moederschap, een gemeenschap waarin de definitie van het huwelijk en gezin wordt opgerekt zodat iedere constructie daaronder past. Het wegnemen van het verschil tussen man en vrouw is slechts één stap in de genderideologie. Maar dit is niet het einde. In de Yogyakarta-beginselen zie je hoe mensenrechten worden herschreven om huwelijk, moederschap, abortus, beperking van godsdienstvrijheid en meer te bewerkstelligen.
Van sociaal naar somatisch
Het is dan ook niet verrassend dat het nieuw-feminisme de gender-ideologie probeert te verbinden aan biologie. Dat wil zeggen; gender te verbinden aan intersekse/DSD. Dit is namelijk het succes van de homogemeenschap, zo betoogd bijvoorbeeld Douglas Murray, waarbij duidelijk is geworden dat homoseksualiteit deels bestaat uit een ‘hardware’ (nature) en deels ‘software’ (nurture) component bestaat. En wat is ‘aangeboren’ kun je niet wegzetten als aangeleerd gedrag of psychische aandoening. Hierin zie je de verschuiving rondom genderidentiteit waarbij het tot 2014 als aandoening in de DSM-IV was opgenomen als ‘geslachtsidentiteitsstoornis’. Nu is dit in de opvolger, DSM-V, opgenomen als genderdysforie (dysforie=stemming/somberheid). Ook daarover later meer.
Waarom een controverse?
Het gekke is dat de controverse (daarmee wil ik zeggen dat als je er anders over denkt dit als politiek incorrect kan worden beschouwd) iets is waarop, vanuit een radicaal linkse hoek, hard op wordt gestuurd. Het is zo dat er vanuit de wetenschap verschillend naar wordt gekeken, en dat dit verschil met name is gelegen tussen de ‘harde’ wetenschap en de ‘zachte’ wetenschap. Maar een dialoog is moeizaam en een ‘andere mening’ dan de sociaal-constructieve mag er niet op na worden gehouden. Het juk van de politieke correctheid is hard en moet óf worden gedragen óf worden afgeworpen. Dat dit sociaal-constructieve paradigma een naoorlogs fenomeen is waarbij een sociaal-darwinisme wordt verworpen mag inmiddels toch niet meer verhullen dat het sociaal constructivisme inmiddels zélf een al te dwingend, nieuw-stereotype en intolerant raamwerk is geworden.
Kortom
Er is géén sprake van een heteroseksuele en binaire ‘dwangnorm’. Vraag maar aan je vader en moeder, zou ik bijna willen zeggen. Flauw, natuurlijk, maar het is toch nog steeds zo dat iedereen geboren wordt uit een man en een vrouw. Of met behulp van zaad en eicel. Iedere gezonde maatschappij kent het gezin met vader, moeder en kinderen als fundament, zo heeft ook de antropoloog Unwin aangetoond. Dit is zowel vanuit een bijbelperspectief als vanuit een evolutionair perspectief goed verklaarbaar. Tenslotte is dit niet alleen voor reproductie (het krijgen van kinderen) van belang, maar ook in de opvoeding blijken de ouders, zowel vader als moeder, van groot belang voor de gezondheid van het kind.
Disclaimer II
Had ik eerder een disclaimer, ook hier voel ik de noodzaak mij bij voorbaat te verdedigen tegen een al te gemakkelijke aanval. Het is mij namelijk niet te doen om mensen, die kampen met daadwerkelijke gevoelens van onvrede over hun seksuele oriëntatie en/of gender-identiteit, weg te zetten als niet-bestaand of niet-relevant. Hierover zal ik later nog meer schrijven. Ook geloof ik in gelijke rechten en sta ik achter de rechten van de mens, zoals deze na de oorlog zijn geformuleerd. Ik ben voor een vrije samenleving waarin diversiteit mag bestaan, en waarin ik het daarmee oneens mag zijn. Dus ook vrijheid van ideeën.
(opent in een nieuwe tab)”>Lees verder in deze blogserie >
Voetnoten
- Zo schrijft het Nederlands Netwerk van Intersekse/DSD: ‘Waar intersekse over mensenrechten gaat, gaat DSD over lichamelijke problemen en de medische behandeling.’ (klik hier voor schema), ‘Iedereen heeft het recht op zijn eigen definitie en daarmee op zijn waarheid.’, ‘NNID zet zich in voor het afschaffen van de geslachtsregistratie door de overheid.’. Bron: http://nnid.nl/definitie
- Waarom spreken over ‘nieuw-feminisme’? Waar het feminisme in eerste instantie streed voor gelijke rechten, waar ik me grotendeels goed in kan vinden, strijdt het huidige feminisme voor het wegnemen van het verschil tussen man en vrouw. Er ís volgens hen helemaal niet zo iets als sekse.