Steun ons | Klik hier
Een gevoel te falen overvalt me zo nu en dan. Meestal op momenten van eenzaamheid en vaak gepaard gaand met gevoelens van verdriet en melancholie. Het gevoel te falen gaat over vervlogen dromen en diepe wensen. En over mislukking. Met verwijten over meer liefdevol te willen leven, efficiënter te zijn, meer te lezen, intelligenter te zijn, meer betrokken, doortastender, beter willen begrijpen, meer te doen. Langzaam dreigt het aan me te ontglippen. Waar blijf ik?
Mijn denken lijkt hiermee zowel een verborgen belofte als een eis in te houden: er is niet alleen meer mogelijk, het is ook nodig. Blijkbaar is het dus nog niet goed genoeg. Maar wat is niet goed genoeg? Het lijkt hier niet te gaan over het doel, de weg ernaar toe, of zelfs het resultaat, maar over iets wat je ‘succes’ zou kunnen noemen. Alhoewel je zou kunnen denken dat wel of geen succes te hebben nu net het resultaat ís, gaat succes juist over een beoordeling van het beoogde resultaat. Daarnaast gaat het succes waarover we hier spreken over een eenzijdige opvatting van de betekenis: succes in de zin van financieel gewin, bekendheid, aantallen, carrière.
Sommigen verwarren een dergelijk gevoel te falen met onzekerheid, maar dat is het denk ik niet. Niet precies althans. Ik ben niet zozeer onzeker over wie ik ben, wat ik kan of wat ik wil. Ik heb op deze momenten eerder een gevoel van niet te voldoen, en er niet toe doen. Dat ik mijn bestaan moet verdienen. Niet wie ik ben, maar waartoe ik ben. Het lijkt, nu ik er over nadenk, voort te komen uit een verborgen levenscredo: je doet er pas toe als je de belofte inlevert.
Op de een of andere manier troost het me wanneer Chesterton schrijft over de eerste en tevens laatste les van het leven; namelijk dat bij alles wat de moeite waard is het innerlijke veel voornamer is dan het uiterlijke. Over zijn vader schrijft hij in De geschiedenis van mijn leven:
‘Over het algemeen genomen ben ik blij dat hij nooit een kunstenaar is geweest. Dat zou hem wel eens verhinderd kunnen hebben om een amateur te worden. Dat had zijn carrière wel eens kunnen bederven, zijn privé carrière. Hij had nooit een goedkoop succes kunnen behalen met al die duizenden dingen, die hij zo succesvol deed.’
De dingen die je doet te doen met overtuiging, niet omdat het commercieel succes of financieel gewin oplevert. Dat je het niet hoeft te hebben van het succes van het ‘winnen’; voor loon, kijkcijfers, bezoekers, carrière. Maar juist van het succes dat je behaald als mens. Al dan niet gezien. Maar altijd in de beslotenheid van de ziel en binnen de geborgenheid van de verbinding met naasten. Dat vind ik mooi. Zo wil ik leven. En dat mijn kinderen ooit zo over mij mogen spreken.
Uw schoonheid moet niet gelegen zijn in uiterlijkheden, zoals kunstig gevlochten haar, gouden sieraden of elegante kleding, maar in wat verborgen ligt in uw hart, in een zacht en stil gemoed. Dat is een onvergankelijk sieraad dat God kostbaar acht. (1 Petrus 3:3-4)
Mooi Erwin. Ik denk dat ik daar nog veel te weinig oog voor heb; mijn succes als mens. Gewoon in het zijn. Al goed genoeg bevonden door God.
Mooie reactie, bedankt Anne!