Soms laat je je leiden door verwachtingen van anderen en denk je dat het je eigen verwachtingen zijn. En soms zijn het niet eens de verwachtingen van anderen, maar wat jij denkt dat ze verwachten. Maar stel jezelf eens voor op een onbewoond eiland; zou je je dan druk maken over dezelfde dingen? Zijn het echt je eigen verwachtingen of probeer je te voldoen aan een bepaalde maatstaf? Moet je je plek, je bestaansrecht, nog verdienen op deze aarde? Moet je jezelf waarmaken, bewijzen? Of mag je er al zijn, hoe dan ook? Ervaar jij jezelf gewenst en gewild? Ben je geliefd of moet je liefde nog verdienen? Kun je houden van jezelf, zoals je bent, nu? Daar gaat dit gedichtje over.
Mijzelf
Voldoen aan verwachtingen
Met name die van anderen
Wat ik denk dat zij verwachten
Verwacht ik van mijzelf
Al deed ik alles goed
Nooit helemaal voldoen
Iedereen teleurgesteld
Teleurgesteld in mijzelf
Liefde kan mij niet accepteren
Heb niet genoeg voor haar gedaan
Gewogen, maar te licht bevonden
Heb geen liefde voor mijzelf
Bedacht en dus gewild
Kon ik dat toch eigen maken
Ik zou delen in liefde en geduld
Om te beginnen voor mijzelf