Steun ons | Klik hier
‘De wereld staat in brand en ik sta mij te warmen‘, zo schreef ik eens. Maar na een gesprek op een feestje een tijd geleden kwam ik er achter dat er ook mensen zijn die zich niet warmen, die niet eens kijken. Het interesseert hen niet. Het raakt niet aan hun leven en ze hebben genoeg aan zichzelf en de eigen problemen en worstelingen. Dat deed mij weer even mijn eigen rol waarnemen. Als ik niet sta te kijken, dan sta ik misschien een bekertje water te legen in een vlammenzee. Ik doe inmiddels iets, maar het is bij lange na niet genoeg om echt zoden aan de dijk te zetten, het tij te keren. Het is genoeg om mijn eigen geweten te sussen. Dat wel. Maar er sluimert iets. Er is nog een waakvlam en die sprong door deze observatie opeens weer aan.
Wat er nodig is, is een krachtige samengebalde kracht van naties die opstaan tegen vervuiling, staan voor duurzaamheid, vechten tegen slavernij en een betere wereld in algemene en specifieke zin. Maar dat komt niet. En het komt niet omdat het mensen niet persoonlijk raakt (tenzij in de portemonnaie). Het is te ver weg of te abstract. En de politiek is te verdeeld om daadkrachtig te kunnen zijn, te populistisch om visionair te zijn.
J. Moltmann schrijft over een doorgeschoven rekening:
‘Omdat kinderen de zwakste leden zijn en de komende generaties bij de huidige beslissingen geen enkele stem hebben worden de kosten voor de tegenwoordige winsten op hen afgeschoven. Dat is in tegenspraak met de gerechtigheid van het Koninkrijk Gods.’
Laten we het daar ook in deze generatie weer op aankomen? De oplossing moet mijn inziens gezocht worden binnen het huidige kapitalistisch systeem, gebruikmakend van politieke ambities, inspelend op de menselijke natuur, het moet dichtbij staan en concreet zijn. Ik denk aan technologische oplossingen die geld en tijd besparen, maar ook duurzaam zijn qua energie en opbrengst. Het ene belasten om het andere te financieren en aantrekkelijk te maken. Drempels weghalen en voorlopers aanmoedigen. Visionaire politiek, gesteund door wetenschappers, gedragen door de nieuwe industrie. En de oude industrie? Die moet zichzelf opheffen en opnieuw uitvinden. Het laatste waarschijnlijk eerst.
En in de tussentijd zijn de voorlopers nodig om nieuwe (groene) techniek uit te proberen en te investeren, zodat het na doorontwikkeling en schaalgrootte ook betaalbaar kan worden voor de massa. Dus voorlopers; voorwaarts met de kleine stappen. Op zichzelf is het niet veel, maar met elkaar genoeg om de massa op gang te brengen. En de politici schuifelen daar netjes achteraan.
De laatste zin brengt een glimlach rond mijn lippen. Ik ben blij met elk initiatief voor het behoud- en mooier (lees ´schoon´) maken van de planeet aarde. Van het:´ na mij de zondvloed´ moeten we af.