Steun ons | Klik hier
De zon doet er de hele dag over om onder te gaan. Maar in het donkerst van de nacht is zij bezig met haar opkomst.
Een zin die zomaar in mijn gedachten schoot, in de tram over de Erasmusbrug, op weg naar het centrum van Rotterdam. Gek, hoe dat werkt. Dat een gedachte zich spontaan vormt en aan je opdringt. En als je niet snel genoeg bent om het op te schrijven is het even vlug weer verdwenen. Toch had deze gedachte wel enige aanloop, ik had namelijk een vraag van iemand gelezen met betrekking tot wat de beste relativering is in moeilijke tijden. Die vraag was blijven hangen. Ik denk namelijk dat we teveel, te makkelijk en te snel relativeren. Vooral de moeilijke zaken in het leven. Als een soort kop-in-het-zand-methode. Doen of dat het niet belangrijk is, of tijdelijk. Of nog meer: wensen dat het er helemaal niet zou zijn, alsof het niet bij het leven hoort. Het leven zou tenslotte één gelukkige psychedelische trip moeten zijn? We amuseren ons kapot.
Nu heb ik het niet over dat kwaad en onrecht wenselijk zijn, de vrije hand zouden moeten hebben. Deze krijgen bestaansrecht doordat wij ze toelaten en er zelfs regelmatig zelf gebruik van maken, maar op geen enkele andere manier hebben ze bestaansrecht. Ik heb het in dit blog over de manier waarop we met de gevolgen van dat kwaad en onrecht omgaan.
We denken vaak nog te kunnen leven als in onze studententijd waarbij het enige dat – zo nu en dan – in onze nek hijgt, ons huiswerk is. Maar in de donkerste uren, dagen, tijden helpt mij dit het meest: wat je onderweg tegenkomt is onderdeel van het leven. Dus (be)leef het. En te leven in het licht èn het duister is waar karakter wordt gevormd, relaties gebouwd en afgebroken, ga zo maar door. Waar geluk een plek heeft, maar geen zetel. Dan kan ondanks stress en werkdruk en gezinsleven ’s avonds laat vermoeid de vaat wegwerken een heerlijke plek zijn om tot rust te komen en gesprekken te voeren of gedachten een plek te geven. Om zo snel mogelijk na het avondeten tv te moeten kijken om een gevoel van ontspanning te ervaren is jezelf voor de gek houden. Ten eerste ontspant tv kijken helemaal niet goed (google er maar eens op, of lees dit), ten tweede is dat toch niet wat we verstaan onder ten volle leven? Dat is geen vriendschap, liefde, opvoeden, plezier, geluk? Slechts kunnen ontspannen als je op de bank achter de tv ligt is niet ten volle leven; maar achter de feiten aanlopen (liggen). Klaar om overrompeld te worden.
Als het gaat over relativering van de moeilijke dingen in het leven denk ik dat wij de moeilijke zaken juist teveel relativeren.
Ik ben van mening dat het beter is om ook de moeilijke dingen te ondergaan, te beleven, te ervaren. En er je weg in te vinden. En mijn ervaring is dat je daar een wonderlijke kracht in kunt vinden. En het gevoel dat je leeft, meer dan de ‘makkelijke uren’ versleten achter de tv. Men zegt wel eens ‘die heeft karakter’, maar karakter heb je niet, karakter wordt gevormd. En die word gevormd door de keuzes die je maakt, vooral die je maakt op momenten dat het moeilijk is, als het er op aan komt. En je niet laat meedeinen op een oceaan van gevoel en gevolgen en consequenties, maar hier sturing aan geeft door een wilsbesluit. En dit kun je al (be)oefenen in de heel kleine dingen. Zo kun je het woord ‘moet’ vervangen door ‘wil’. Wat moet ik allemaal nog doen naar wat wil ik nog gedaan hebben. Van dit moet gebeuren naar dit vind ik belangrijk.
Hierover s’ ochtends vroeg mijmerend kwamen, evenals de zon, die eerste zinnen op: De zon doet er de hele dag over om onder te gaan. Maar in het donkerst van de nacht is zij bezig met haar opkomst. Het is een metafoor voor hoe God de dingen in de hand heeft en overziet in een groter plan. Die mij in de hand draagt en wél weet waar het naar toe gaat, al zie ik zelf geen hand voor ogen. Dat geeft een zekere rust en houvast. Maar het is ook een relativering van het daglicht waarin alles makkelijker gaat en waar je niet eens bij stil hebt gestaan tot het donker begint te worden. En je wanhopig bent, angstig misschien, out of control. Dan mis je dat vanzelfsprekende licht, de warmte, een lach. Maar aan de zon ligt het niet, die kijkt vooruit. Droomt over dageraad. Is bezig met haar opkomst.
%20worden){kind=link}
‘The brighter the light the darker the shadow’ Wellicht moeten we ze allebei waarderen om genoeg licht te ontvangen 😉 Je stuk doet me denken aan een plaats op aarde met heel weinig zonuren en veel sociale problemen. Alleen kan ik de plaats niet meer vinden via Google, hihi. Heb je nog genoeg memoblaadjes in je auto?
Wat het… Amerika? ?
Jaja, een rustas vol memo’s en een klein beetje plek over voor werk 😉 Leuk dat je reageert!