Steun ons | Klik hier
Jezus is niet alleen het centrum in de wereldgeschiedenis, Hij moet ook het centrum van iedere christen zijn. Dat zal maken dat iedere christen – hoe verschillend ze ook zijn, welke weg ze ook zullen gaan – verbonden zullen zijn in Hem. Niet door uiterlijke regels en wetten, maar door een persoonlijke relatie.
Er zijn vele wegen waarin ik Jezus’ handel en wandel kan herkennen. Van een goed uitgedacht Godsargument, tot een heel praktische en concrete levenswandel. Van een preek vanaf de kansel, een mystiek beleven, tot een bepaald soort activisme. Idealiter gaan deze hand in hand, maar vaak ook niet. En ik denk dat al deze uitingsvormen, deze verschillende wegen en ideeën, tot het christenleven behoren. Misschien in verschillende seizoenen, misschien in verschillende levens.
Vandaag las ik bij toeval wat over het leven van Jacques Ellul, over zijn praktisch christen-zijn, zijn voorzienende blik en zijn denkwerk. Ik denk aan het verschil tussen Franciscus van Assisi en Thomas van Aquino, als volgt omschreven door G.K. Chesterton:
‘Een contrast zo scherp en komisch als tussen de dikke en de dunne, de lange en de korte, – ondanks de tegenstelling tussen de landloper en een student, loopjongen en aristocraat, boekenhater en boekenworm, de beweeglijkste missionaris en de meest onverstoorbare professor – blijft het grote feit van de middeleeuwse geschiedenis dat deze twee grote mannen hetzelfde werk gedaan hebben: de een in zijn studeerkamer, de ander op straat.’¹
Ik denk aan het in afzondering maanden achtereen, urenlange werk van Luther om tot een Bijbelvertaling te komen. Ik denk aan het praktische liefdevolle geloof van moeder Theresa. Ik denk aan twijfel, onmacht, woede. Ik denk aan de strijd voor gerechtigheid, mensenrechten, een groene(re) aarde. Ook Bijbelse voorbeelden tonen dit aan: de weg van Abraham – en zijn persoonlijke wandel met God – zo anders dan die van Job. De onstuimige David, de dromerige Jozef, de verstandige Daniel, de geleerde Paulus, allemaal zo verschillend. Zo uniek ook in hun relatie met God en de opdracht die zij hadden gekregen in hun leven. En bij dat alles is er slechts één verbindende waarde – geen dogma, kerkelijke stroming of geloofswaarheid: de persoonlijke roep van God in het leven van ieder van hen.
Wil je het goede doen en praktisch aan de slag voor anderen? Prachtig, maar zonder Jezus is het slechts een levensstijl – niet voorbehouden aan christenen – maar een oproep voor de gehele mensheid. Wil je dagelijks de Bijbel lezen, alles weten over religie, theologie, alle interpretaties kennen en de beste kunnen selecteren? Prachtig, maar zonder Jezus is het spiritualiteit zonder grondslag. Op veel verschillende manieren zie ik religieus gemotiveerde handel en wandel, maar ik herken Jezus er niet in.
Voor mij valt deze tekst van Paulus hier op zijn plaats:
‘En ik, broeders, toen ik bij u kwam, ben niet gekomen om u met voortreffelijkheid van woorden of van wijsheid het getuigenis van God te verkondigen, want ik had mij voorgenomen niets anders onder u te weten dan Jezus Christus, en Die gekruisigd.’ (1 Kor.2:1-2, HSV)
Jezus alleen – geen kennis, maar kennen (1 Kor.8: 2-3). Daarom is het zo belangrijk dat – als je meer verbonden wilt zijn, verlangt naar Zijn vriendschap – je niet meer gaat doen, maar minder. We zijn soms zo druk bezig ons ‘nodig te maken’ dat we niet meer gewild kunnen zijn. Stop maar eens met alle bezigheden en kom tot rust, tot stilte, aan Zijn voeten (Luk. 10:40-42). Want na alle drukte van de storm zul je God ontdekken in een briesje (1 Kon.19:11-13). Waarom is het zo moeilijk om stil te worden? Mogelijk omdat je een stuk macht over jezelf wilt bewaren, waardoor je Jezus niet kunt horen (Bonhoeffer). Loslaten is tenslotte moeilijk en als we stil worden en we echt de verbondenheid met Christus aangaan zal het niet meer zal lukken om weg te komen met ‘geestelijke activiteiten’ als religieuze jus, maar we ons leven tenslotte uit handen geven.
God is een persoonlijke God en wil een intieme relatie aangaan. Die relatie gaat hij aan met jou, alléén met jou, zoals hij dat op een eigen manier doet met anderen. Die relatie is daarom uniek – zoals de relatie tussen een vader en elk van zijn kinderen uniek is. Niet uniek in de mate van liefde, maar in de manier van omgang.
Als bij toeval pak ik na het schrijven van dit blog het boek waarin ik momenteel aan het lezen ben (Het probleem van het lijden van C.S. Lewis), en lees het volgende:
Waar zijn individuen anders voor geschapen dan opdat God, die allen oneindig liefheeft, elk van hen verschillend liefheeft.
Al deze verschillende verhalen door de geschiedenis met zulke verschillende volgelingen, zulke verschillende visies en passies, het is een bevestiging van de persoonlijke relatie. Een leven van aanbidding is een hele persoonlijke, intieme en kwetsbare keuze om – met vallen en opstaan – onder leiding van Jezus zelf op een unieke, uitdagende en persoonlijke weg door het leven te gaan. Laten we dat steeds doen, naar dit kloppend hart van de Bijbel, de evangeliën, ons persoonlijk geloof, terugkeren en beginnen. Jezus als centrum. Zodat we niet vrijblijvend blijven discussiëren, maar de persoonlijke weg zullen inslaan die Hij voor ons bereid heeft.
Voetnoten:
- De heilige Thomas van Aquino, G.K. Chesterton, 1934, uitgeverij Foreholte, Voorhout, P.22.
Onlangs besprak iemand de stelling: ‘Als alle mensen christen zouden zijn, zou de wereld er dan beter uit zien?’ Een variant hierop: ‘Als alle christenen zich uitsluitend laten leiden door wat hier boven gesteld is, zou de wereld er dan beter uit zien?’
Hoi Bas, mijn reactie zou zijn: stel je gaat de Liefde volgen, wordt je dan liefdevoller? Je gaat rechtvaardigheid volgen, wordt je dan rechtvaardiger? (n.a.v. http://forihaveseen.nl/2012/06/25/erwinderuiter) Het schijnt mij toe dat volgelingen van Jezus impliciet de mensen zijn die denken een verlosser nodig te hebben. Die het zelf niet kunnen. Wordt de wereld beter als iedereen zou denken dat ze het zelf nog zo goed niet doen? Dat er verbetering mogelijk en nodig is? Ja en nee. Als alle ‘kapotte’ mensen zich verenigen wordt de wereld niet beter, als ze allemaal naar de reparateur gaan zal er toch wat hersteld gaan worden. Check ook deze eens: ‘Iedereen die het gevoel kent buitengesloten te zijn, anders, vervreemd, hoort er meer bij dan ooit vermoed had kunnen worden.’ n.a.v. http://forihaveseen.nl/2015/09/06/de-hoogst-aparte/