‘Leid ons niet in vergeving’, zo luidde een deel van het gebed van mijn dochter deze week. Ze heeft het ‘Onze Vader’ geleerd door het te zingen, en gebruikt het sinds die tijd als gebed voor het eten. Mooi, maar ze haalt de volgorde van de woorden en zinnen nogal eens door elkaar. Soms is dat ronduit hilarisch, zeker vanwege de plechtige en oprechte toon die ze gebruikt bij het opzeggen van het gebed. Het doet dan bijna denken aan het Gentsch Vader-Onze, een parodie bedacht tijdens de ‘Spaanse tirannie’.¹
Het bleef in mijn hoofd hangen gedurende de dag en moest terug denken aan de quote van Chesterton die ik ook had gelezen deze week:
‘Het lijkt een tijd te zijn waarin men gelooft dat naties met elkaar verzoend kunnen worden; maar toegeven dat ze buren niet met elkaar verzoend krijgen’.
Laten we het vandaag eens vertalen naar het langlopende Israël-Palestina conflict, waar men vindt dat dit maar eens afgelopen moet zijn. Maar ondertussen gaan volwassen mannen met elkaar op de vuist tijdens de intocht van Sinterklaas.
Om daar vooral niet in te blijven steken, snel terug naar het onderwerp. We zouden soms wel willen dat God ons niet in vergeving zou leiden, zoals mijn dochter per ongeluk bad, want als het dichtbij komt is vergeven soms heel moeilijk. Maar daarentegen leert Jezus ons juist het volgende (Lukas 11): ‘Vergeef ons onze zonden, want ook wijzelf vergeven iedereen die ons iets schuldig is’. Of ook wel vertaald als ‘vergeef ons onze schulden zoals wij ook anderen vergeven’. Wauw. Dat is andere koek.
Het gebed van mijn dochter bracht me weer even terug in de eigen kleine realiteit: verander de wereld, begin bij jezelf.
Een leven met Jezus vraagt niet direct allerlei grootse moralistische opvattingen over wereldgrote onderwerpen, het vraagt Jezus in jouw wereld. Bedankt lieve dochter, weer een lesje via jou mogen leren.
Voetnoten
1) http://www.waterdunen.nl/onzevader.html