Site pictogram Zin Vol Zin

Macht zonder tegenmacht?

Erwin de Ruiter

Er speelt maatschappelijk gezien veel op dit moment. Wereldwijd, maar ook in Nederland. Ik verneem een ongegeneerd liegende ‘demissionaire’ volksvertegenwoordiging die desondanks grote besluiten nemen, desinformatie van hen die anderen betichten van desinformatie, censuur op sociale platformen, eenzijdige berichtgeving in media en gesmoorde kritische (wetenschappelijke) stemmen. En een toename van vrijheidsbeperkende maatregelen welke bijvoorbeeld mijn zoon (13) wil beïnvloeden. Het betreft een werkwijze en machtsverhouding waar ik me totaal niet achter kan scharen. Onze overheid polariseert niet alleen, het doet waar het zin in heeft zonder zich te bekommeren om waarden, ethiek, polarisatie of pluriformiteit. Het is een totale minachting voor democratische beginselen en schoffering van de burger.

Een korte, niet-limitatieve opsomming van enkele zaken die me afgelopen tijd zo zijn opgevallen:

De regering blijkt onbetrouwbaar door het aanstellen Tweede Kamerleden als staatssecretaris, welke zichzelf zouden moeten controleren. Een kinderopvangtoeslag affaire waarbij het naast discriminatie maar niet tot een oplossing wil komen, het op schandelijke wijze wegwerken van Omtzigt (en erover liegen), financieel wanbeleid (denk aan de mondkapjes), de jeugd een worst voorhouden met ‘dansen met Jansen’, drang tot vaccineren die nooit zou komen maar inmiddels feit geworden is. En de 180 graden draai met betrekking tot het vaccinatiebewijs; deze zouden bedrijven nooit mogen gebruiken of op navragen vanwege schending van de privacy en medisch geheim, nu mogen bedrijven het wel navragen en bekijkt de demissionair (!) minister of er wetswijzigingen voor mogelijk zijn.

Een Tweede Kamer die slechts toekijkt: er is geen werkelijke oppositie met kritische bevraging en stellingname (en bevreemdend: links die zware vrijheidsbeperkende maatregelen wil opleggen, rechts die opkomt voor de individuele vrijheid), formatieplannen die belangrijke onderwerpen borgen zodat de Tweede Kamer het nakijken heeft, een achterkamer bestuurscultuur die maar niet wordt verworpen – zelfs na lekken van notulen en foto’s. En zelfs na moties van afkeuring en wantrouwen kan op dezelfde weg worden voorgezet. Leugens worden simpelweg getolereerd. Er wordt niet gereageerd op de werkelijke problematiek van te lage IC-capaciteit (wat ook vóór corona al problematisch was).

Justitie die een onderdeel is van een politiek speelveld: denk aan het geding rond de avondklok waar de zitting gewoon verzet werd op verzoek van de politiek, een demissionair kabinet die ongestraft een vergaande tijdelijke wet kan blijven verlengen zonder gefundeerde noodsituatie, disproportionele maatregelen steunend terwijl er schendingen zijn van privacy, medisch geheim, vrijheden, gelijkheidsbeginselen. Sociale media die misinformatie mogen verwijderen, waarbij het label ‘misinformatie’ allang door de werkelijkheid achterhaald is (denk aan de IFR die daadwerkelijk heel ver naar beneden is bijgesteld, of mondkapjes die de gezondheid juist negatief beïnvloeden). En zelfs een bank die eigenhandig besluit rekeningen te bevriezen en klanten te weigeren omdat zij een hen onwelgevallige mening hebben. Komt het recht voor hen op? Wordt het gehoord? Is er verontwaardiging? Nee, het blijft doodstil. En een politiemacht die keihard optreedt bij vreedzame demonstraties? Blijkbaar wordt het inmiddels proportioneel gevonden.

Media die niet onafhankelijk zijn: veel nieuws haalt het enkel op alternatieve media, onderzoeken die niet worden besproken en andere juist extra uitgelicht, welbewust blijven spreken van ‘besmettingen’ waar het gaat over positieve PCR-testuitslagen, eenzijdige belichting van gebeurtenissen (en soms zelf werkelijke framing), media die spreken als was het 1 stem, het ontbreken van kritische vragen bij bijvoorbeeld de persconferenties, het ontbreken van objectieve diepte journalistiek.

Gekleurde wetenschap: het weghonen van mensen die onderbouwden dat Corona ontsnapt is uit een laboratorium in Wuhan (terwijl dat inmiddels het meest waarschijnlijke scenario lijkt), kritische wetenschappers die hun baan op de universiteit kwijt raken, peer-reviewde artikelen die worden ingetrokken na publicatie omdat het niet past bij de maatschappelijke consensus, eendimensionale wetenschapsbeoefening op de vierkante millimeter gebruiken als leidraad voor politieke advisering en maatregelen. Waar blijft ’the bigger picture’ op het coronabeleid?

Het gevolg is een valse tegenstelling in de maatschappij tussen gevaccineerden vs. besmettelijken. Een door de overheid geconstrueerde tweedeling. Dit levert groter wantrouwen op richting de overheid, wat uit recente peilingen ook blijkt. Dat zorgt ervoor dat genuanceerd denkende burgers een keuze moeten maken. Dat mensen met een andere mening dan algemeen aanvaard, van YouTube, LinkedIn, Facebook, Twitter worden geweerd, en zo in eigen bubbels zonder tegenspraak komen. Met eigen media kanalen voor de informatievoorziening. Hierdoor ontbreekt net zozeer tegenspraak bij de ‘mainstream’. Het worden navelstarende gemeenschappen die tegen elkaar worden opgezet.

Maar door het groter wordende wantrouwen in de overheid wordt de vlek ook uitgebreid; ontstond er wantrouwen vanwege (onvoldoende onderbouwde) verregaande maatregelen, waren er vragen over het corona vaccin, nu ontstaat het wantrouwen jegens alle vaccins. En ontstaat er wantrouwen tot alle overheidsbeleid, bestuurscultuur en politieke intenties. Was er bij de ‘uitgesloten’ groep voorheen een gevoel dat de overheid het goede voorhad, maar onwetend is; nu ontstaat een groeiend gevoel dat het slechts trekpoppen zijn die een doortrapt masterplan uitvoeren.

Roofzuchtige mensen, menseneters en dergelijke monsters kan men overal wel vinden, maar een burgerij met verstandige en wijze instellingen die treft men niet op elke willekeurige plaats aan.

Thomas Moore (Utopia)

Het annexeren van essentiële waarden en vrijheidsbeginselen voor een paar procent extra vaccinaties die volgens experts geen enkel effect gaan hebben. Het is moeilijk te begrijpen hoe dat het waard kan zijn – en wat werkelijk utopisch is gebleken – op te geven om terug te keren naar een tribale samenleving.

Zodoende heeft de macht geen tegenmacht. Ik kan het niet anders zien dan als afkalving en capitulatie van belangrijke waarden als vrijheid, gelijkheid, privacy, vrije meningsuiting – als ik het genuanceerd formuleer. Een groeiend onrecht met totalitaire trekken wanneer ik me fermer uitdruk. Ik maak me daar zorgen over. En versterkt als ik verneem dat een niet-democratisch verkozen Europa plannen voorbereid voor een digitale paspoort, een Europese cryptomunt en een Europees leger. Gaat er dan nog grotere druk worden uitgeoefend op andersdenkenden, dissidenten? Op mensen die niet mee willen met de heersende consensus op belangrijke thema’s als leven, reizen, gezondheid, godsdienstvrijheid?

Als de tegenmacht faalt is de enige tegenmacht die nog rest de macht van het volk. Het volk dat in opstand komt tegen onrecht, ongelijkheid en tweedracht. Dat begint klein: spreek oprecht en spreek je uit. Maar luister ook naar de ander en probeer de ander te begrijpen.

De plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid

Ik herlas het essay achterin Thoreau’s Walden met de titel ‘De plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid’ nog eens. Thoreau pleit daarin om niet gehoorzaam te zijn aan een onrechtvaardige regering. Zelf weigert hij belasting te betalen aan een overheid die hiermee slavernij en oorlog in stand houdt. Een aansprekend essay. Zo schrijft hij: ‘Als het onrecht van dien aard is dat het van jou vraagt om mee te werken aan het onrecht tegen een ander, overtreed dan de wet, zeg ik. Zorg dat je leven een wrijving veroorzaakt die de machine stopzet. Ik moet er in elk geval voor zorgen dat ik mijzelf niet leen voor het kwaad dat ik veroordeel.‘

Bij dat laatste kan ik mij helemaal aansluiten. Zo kan ik het voor mijzelf niet verantwoorden mee te werken aan de uitsluiting van een specifieke groep mensen en de maatschappelijke tweedeling die daarmee gepaard gaat door het instellen van toegangsrestricties en gezondheidsbewijzen. Uitgesloten vanwege een medische status. Of gedwongen een medische behandeling moeten ondergaan waar ze zelf niet achter staan. Een maatschappij creëren gedreven door angst voor een ander.

Zonder duidelijk signaal af te geven (aan de politiek) kun je achteraf niet zeggen dat je niet werd gehoord. Demonstreren is op z’n minst een goed recht en lijkt hier op zijn plaats. Genoeg gedacht, gepraat en geblogd dus – tijd voor daden. De barricade op! Om mijn tegenstem te laten horen tegen het ‘gezondheidspaspoort’, bijbehorende toegangsrestricties en maatschappelijke tweedeling.

Breng je hele stem uit, niet alleen maar een strookje papier, maar je hele invloed. Een minderheid is machteloos als ze zich aan de meerderheid aanpast; dan is het zelfs geen minderheid meer (…).

Henry David Thoreau

Zo stond ik een aantal weken geleden dan ook opeens, voor het eerst van mijn leven, samen met mijn zwager te demonstreren in Amsterdam. Weliswaar geen burgerlijke ongehoorzaamheid; het is tenslotte een democratisch recht om te mogen demonstreren, maar toch een daad tegen het geldende beleid. Het bleek een bijzondere maar ook aparte ervaring. Omringd door mensen met standpunten en uitingsvormen die ik niet allemaal deel, toch eensgezind in het gezamenlijke doel een boodschap te geven aan de overheid: Stop met het weggooien van moeizaam verworven vrijheden door zo gemakkelijk en halsoverkop grenzen te overschrijden. Wellicht anders geformuleerd, maar toch gezamenlijk een stem.

Overigens is dit geen burgerlijke ongehoorzaamheid, demonstreren is een democratisch recht. De ongehoorzaamheid zit op dit moment in het niet mee doen aan het testbeleid en de deur van je bedrijf open houden zonder toegangsrestricties op basis van medische voorkeur.

Power tot the people

Maar de macht van het volk is groter dan protesteren of de deur openhouden. We kunnen ook deuren sluiten. Ik ben van mening dat ik alle bedrijven die de vrijheid van meningsuiting bedreigen, vrijheid inperken en staatspropaganda kritiekloos opnemen (ik kan de output van de Rutte & de Jonge niet anders noemen), niet kan steunen. Ik kan niet meer van hun diensten gebruik maken. Daarnaast spelen bij de techbedrijven ook privacy-issues mee. Ik kan dan ook geen gebruik meer maken van:

En dit zijn burgerinitiatieven waar ik blij van wordt:

Hoor hier de argumenten tegen het QR-code systeem van rechtsgeleerde en filosoof Raisa Blommestijn: het is een discriminerende maatregel, het maakt inbreuk op de lichamelijke integriteit (door vaccinatiedwang), het ontneemt keuzevrijheid, het haakt in op een persoonlijke keuze voor een medische handeling, het is stigmatiserend en zorgt voor tweedeling, het is een hellend vlak zonder concrete eindtijd en met mogelijkheid tot uitbreiding.

Rellende christenen?

Ieder is geroepen om vreedzaam & geweldloos, maar moreel te handelen. Te handelen in lijn met de eigen overtuigingen, te handelen naar eer & geweten. Maar kan, mag of moet je als christen ook burgerlijk ongehoorzaam of activistisch zijn? Is demonstreren iets wat Jezus deed? Lees daarvoor hier verder. Meer weten over hoe ik tegen vaccineren en maatregelen aankijk? Klik dan hier.

Mobiele versie afsluiten