Mis niet het nu

Het heerlijke aan reizen met het openbaar vervoer is dat je de reistijd kunt gebruiken om te lezen. Mijmerend over wat ik had gelezen tijdens het verder reizen per auto – ik wacht met smart op de zelfrijdende auto – kwamen mijn gedachten op het tijdelijke en fragiele karakter van het leven. En over mijn eigen sterfelijkheid. Zodoende bedacht ik mijzelf op mijn sterfbed en drong de vraag zich aan mij op, als ik zo fortuinlijk zou zijn die te kunnen hebben, wat mijn laatste wens zou zijn. Die laatste wens zou afscheid nemen van mijn geliefden zijn. Wat zou ik nog graag mijn kinderen kunnen omarmen en vertellen hoe trots ik op ze ben, hoeveel ik van hen houdt.

Een nieuwe gedachte sprong er echter opeens tussen: waarom wachten tot het laatste moment (als dit zich al bewust gaat voordoen)? Waarom niet nu meteen beginnen? Zodoende ben ik begonnen om aan elk van mijn kinderen een brief te schrijven over de onuitwisbare indruk die ze op mij maken. Over de liefde die ik voor hen voel, maar niet altijd volledig weet te uitten. Over de fouten die ik maak, en de tranen die ik voel branden als ik denk aan hoe graag ik wil dat ze zich geliefd zullen weten. Over hoe ze zich ontwikkelen, elk op hun eigen manier, naar hun eigen wezen. Om te kunnen zijn zoals ze bedoeld zijn, en daarom per definitie verschillend. Dat ik hoop dat ze hun doel zullen vinden in het Hoogste Doel.

Natuurlijk hoef je hier geen brief voor te schrijven, je kunt het in het dagelijks leven meegeven. Maar er af en toe even bewust bij stilstaan en de tijd nemen om je geliefden te waarderen en te erkennen, geeft dat dit in het dagelijks leven bewuster aanwezig is. Het is geen ‘message in a bottle’ die hopelijk ooit aankomt, maar een levende boodschap. En die boodschap zit niet in een perfect leven. Niet in geen fouten meer maken en controle hebben.

Tijdens het opruimen van de studeerkamer kwam ik ‘Momenten’ tegen van Jorge Luís Borges. Die had ik ooit opgehangen om mezelf te herinneren aan dat een productief leven mooi is, maar niet als het vol is van het ontwijken van risico, niet te kunnen genieten, niet lief te hebben. ‘Want, voor het geval je het nog niet weet, dat is waar het leven van gemaakt is: momenten. Mis niet het nu.’ Het zit niet in het perfect uitgestippelde leven, voorzover dat al bestaat, maar in bewust leven, te voelen dat je leeft. Een liefdevol leven. Doe de dingen die je ‘achteraf gezien’ had willen doen nu. Dit is het moment.

Momenten – Jorge Luís Borges

Als ik mijn leven opnieuw zou kunnen leven
zou ik in het volgende leven proberen meer fouten te maken.
Ik zou niet zo perfect proberen te zijn, ik zou meer ontspannen.
Ik zou dwazer zijn dan ik geweest ben,
in feite zou ik heel weinig dingen serieus nemen.
Ik zou minder hygiënisch zijn, meer risico’s nemen,
Ik zou meer reizen, ik zou meer naar zonsondergangen kijken,
ik zou meer bergen beklimmen, ik zou meer in rivieren zwemmen.
Ik zou naar meer plaatsen gaan waar ik nog nooit ben geweest,
ik zou meer ijs en minder bonen eten.
Ik zou meer echte problemen hebben en minder ingebeelde.
Ik was een van die personen, die verstandig en productief leefde
elke minuut van zijn leven.

Natuurlijk had ik momenten van vreugde, maar als ik terug zou kunnen keren zou ik proberen alleen maar goede momenten te beleven. Want, voor het geval je het nog niet weet, dat is waar het leven van gemaakt is: momenten. Mis niet het nu.

Ik was een van die mensen die nooit ergens heen gingen zonder thermometer, een zak warm water, een paraplu en een parachute.
Als ik opnieuw zou kunnen leven, zou ik lichter reizen. Als ik opnieuw zou kunnen leven, zou ik barrevoets lopen van het begin van het vroege voorjaar tot aan het einde van de herfst. Ik zou vaker in de carrousel stappen, vaker naar de dageraad kijken, vaker met kinderen spelen. Als ik het leven weer voor me had. Maar zoals u ziet, ik ben 85 jaar oud en ik weet dat ik ga sterven.