Het doel van het christendom is nooit geweest de hemel te bereiken. En daar waar het christendom het wel te doen is geweest de hemel te bereiken is het een uit de hand gelopen heidendom geworden.1 Niet dat het willen bereiken van de hemel zo verkeerd is, want het is het verlangen naar een samen zijn. Het is het verlangen van de aanstaande bruid naar de bruiloft. Niet omdat zij zo nodig al haar zuinig opgespaarde geld wil uitgeven aan een groots opgezet feest, of omdat zij het middelpunt van de dag zal zijn, maar omdat zij vanaf dat moment haar leven zal delen met haar bruidegom.
Het doel van het christendom is altijd geweest het leven te delen met de bruidegom. Nu nog als in verkeringstijd, een uitzien van de bruid naar de bruidegom. En wat nog meer is; het uitzien van de bruidegom naar de bruid. Er zijn veel beelden die dit proces willen illustreren, maar het meest in het oog springend is toch altijd de rups die vlinder wordt. Zo zie ik het leven; als een voorbereidingstijd om – na een periode van groei, voedselverzamelen en volwassenwording – door de transformatie heen, tot het uiteindelijke doel te komen een vlinder te worden. Voor de onoplettende voorbijganger leek niets er op te wijzen, de cocon ogend als een graf, maar alles was er om te doen dat punt van herboren vernieuwing te bereiken.
Deze twee punten raken de kern van de gelovige: het eerste om een mens in verbondenheid te zijn, ja zelfs als ultiem doel van het leven. Het tweede dat alles in dit leven daarom te doen is en ter voorbereiding op is.
- Dit blog is onderdeel van een korte reeks: Te kiezen hebben
Eindnoten
- Zoals bij (het misbruik van) de katholieke leer van de aflaten. Maar ook metaforisch; ‘als mens de hemel willen bereiken’. Dat is zoals God willen zijn; wat de eerste zonde is. Of de hemel letterlijk zelf denken te kunnen bereiken zoals bij de toren van Babel.