Steun ons | Klik hier
Vanuit wat ik heb vernomen zal elk mens op zeker moment sterven, al is het moment geheel niet zo zeker als het feit. En als je moet sterven, dan toch liever voor iets van waarde. Is het niet beter te sterven voor een zaak, dan voor niets? En beter voor een zaak van nobele aard, dan voor een zinloze zaak? En dan, wat is meer nobel; te sterven voor eigen profijt of te sterven voor waarheid? Te sterven voor een lang en gelukkig leven (met als gelukkige bijkomstigheid het achteraf betalen), of te sterven voor een waarheid (buiten jezelf) zoals dogmatici soms van plan zijn? Het is toch prijzenswaardiger te sterven voor iets dat boven jezelf uitstijgt dan niet boven jezelf uit te stijgen. En boven iets, iemand; boven materie, een ziel. Het hoogste schijnt mij daarom te sterven voor de liefde; dat is te sterven voor een ander, daarvan nog het hoogste te sterven voor de ongeliefde, een vijand.
Dat is het waarachtige beeld van het kruis. De God die sterft voor het hoogst haalbare. De Schepper die zich in uitbundige vrijheid met de mens wil verbinden en daar zichzelf voor over heeft; hij voor de mens die hem vastnagelt. Niet zodat het recht zegeviert, of andere juridische of ethische waarheden en waarden; maar voor de liefde, voor een mens, voor mij. Redenen om voor te sterven, zijn tevens de redenen om voor te leven. Het offer van Jezus begint daarom niet pas in de lijdensweek, maar al bij zijn geboorte. Hij heeft gehoorzaamheid moeten leren en heeft geleefd voor het doel waarvoor hij is gestorven.9
- Dit blog is onderdeel van een korte reeks: Te kiezen hebben
Eindnoten
9. Hebreeën 5 : 8
