Steun ons | Klik hier
Ik hoorde van een collega die het emotioneel zwaar heeft. Het verdriet overvalt haar soms en raakt dan geëmotioneerd tijdens het werk. Een andere collega had haar hier op aangesproken met: ‘het leidt wel erg af’. Nu was ik deze morgen op weg naar het werk en stelde ik me zo voor dat de ‘geëmotioneerde collega’ haar excuses zou maken door te zeggen wat je vaker hoort: ‘Sorry, ik ben op het moment maar een half mens’.
Dit zou ik haar dan willen zeggen:
‘Half mens? Meer mens!’
Als een robot doorwerken, dát maakt je een half mens, maar verdriet maakt een mens nu juíst mens. Misschien bedoel je dat je minder efficiënt bent. Efficiëntie is tenslotte minimale tijd + minimale middelen = maximaal resultaat. Maar jouw te behalen resultaat ligt nu bij je familie/thuis en daarvoor zet je al je tijd en middelen in. Je bent dus bijzonder effectief, maar je doel is veranderd.
Maar is dat veranderde doel niet wat we als organisatie juist zouden moeten faciliteren? We krijgen vroeg of laat allemaal met verdriet te maken en gaan daar allemaal op onze eigen manier mee om. Daar moet ruimte voor zijn. Als ambtenaar werkzaam binnen het sociaal domein faciliteren wij de sociale sector. Lees: bieden wij gezamenlijk een helpende hand aan de hulpbehoevende mens. Zou het niet zo kunnen zijn dat wat wij zelf nodig hebben, hoe wij elkaar helpen, doordruppelt in hoe wij tegen anderen aankijken, hoe wij beleid vormgeven, hoe wij financieren? Hoe wij met elkaar omgaan reflecteert op hoe wij met onze samenwerkingspartners en (dus) burgers omgaan? Ik ben ervan overtuigd.
Als ons doel niet meer is het ondersteunen van het gezin, in de eerste plaats die van onszelf, wat is dan ons doel? Wat mij betreft is de hele bestaansgrond van de ambtenaar (overheid) gevat in deze woorden van C.S. Lewis:
“Zolang we niet verder kijken dan natuurlijke waarden, moeten we zeggen dat de zon nergens zo graag over schijnt als over een huisgezin dat lachend aan tafel zit, of twee vrienden die bij een pot bier met elkaar zitten te praten, of iemand die in afzondering een boek zit te lezen dat hem boeit; en dat alle economie, politiek, wetgeving, legers en staatsinstellingen die niet dit soort toestanden doen voortduren en toenemen niet anders zijn dan water naar de zee dragen, een betekenisloze ijdelheid en kwelling des geestes. Collectieve bezigheden zijn uiteraard nodig; maar zie hier het doel waartoe ze nodig zijn.”
Als laatste een ongevraagde tip, uit ervaring gegeven: wees effectief. Wees effectief in de samenwerking. Effectiviteit is efficiëntie, maar dan zonder beperkte tijd en middelen. Het is een doel behalen door hier afspraken over te maken. Het is communiceren: wat kunnen collega’s verwachten, wanneer ben je er wel of niet, wat doe je wel of niet. Het is duidelijk zijn. Wees eerlijk, wees mens. Op een dag zullen wij het zelf nodig hebben.
Diep geraakt!