Aan een leegstaand graf
Breng ik telkens bloemen
Om te zwelgen in beklag
Van wat is afgestorven
Om liefde die ik gaf
Dromen niet te noemen
Dat wat ik niet zag
Nooit meer heb verworven
Koren of toch kaf
Gedachten blijven zoemen
Of ik genoeg vergaf
Meer had kunnen geven
Beschouwde mij als laf
Niemand te beroemen
Nooit meer terug in tijd
Zelfs niet voor heel even
Diep gekerfde spijt
Pijn van zoveel meer
Al de haat en nijd
Bracht mijn ziel tot beven
Terwijl hij met ons lijdt
Voor wat dierbaar is en teer
Onafgebroken strijd
Wat dood was komt tot leven